/2019 r./

Początki istnienia Ruchu Islamskiego Dżihadu w Palestynie sięgają 1979 roku, gdy w Egipcie dwóch palestyńskich aktywistów utworzyło grupę pod nazwą: Islamski Dżihad-Frakcja Shaqaqi. Tymi dwoma aktywistami byli: dr Fathi abd al-Aziza Shaqaqi (lekarz z Rafah) i Szejka Abd al-Aziza Awdę (duchowny kaznodzieja z obozu dla uchodźców Jabaliyya)

Fathi Shaqaqi urodził się w 1951 roku w slumsach obozu dla uchodźców w Rafah w południowej częsci Strefy Gazy. Jego rodzina pochodziła z arabskiej wioski Zarnuqa niedaleko Ramla, gdzie jego dziadek był imamem w meczecie. Rodzina Shaqaqi uciekła z Zarnuqa podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948 roku, a sama wioska Zarnuqa została całkowicie wyludniona i obecnie jest dzielnicą mista Ramla. Fathi Shaqaqi uczył się w szkołąch ONZ, a następnie studiował fizykę i matematykę na Uniwersytecie Bir Zeit w mieście Bir Zeit w południowej części Samarii. Potem pracował jako nauczyciel matematyki we Wschodniej Jerozolimie, a w 1974 roku przeniósł się do Egiptu, aby studiować medycynę na Uniwersytecie Mansoura. W 1981 roku ukończył specjalizację pediatrii. Podczas studiów stał się zwolennikiem egipskiego Bractwa Muzułmańskiego. Pod tymi wpływami doszedł on do wniosku, że dotychczasowy palestyński sprzeciw wobec polityki Izraela jest bezwartościowy, i tylko islamskie organizacje mogą osiągnąć jakikolwiek polityczny lub militarny sukces. Z tego powodu zerwał kontakty ze świeckimi palestyńskimi ugrupowaniami nacjonalistycznymi, jednak islamskie ugrupowania działające w Egipcie były dla niego zbyt mało radykalne pod względem religijnym. Z zachwytem przyglądał się Iranowi i Islamskiej Rewolucji prezentowanej przez ajatollaha Chomeiniego. Napisał o nim książkę, która w ciągu dwóch dni rozeszła się w nakładzie 10 tys. egzemplarzy. Został wówczas aresztowany przez egipskie służby bezpieczeństwa.

Natomiast Szejk Abd al-Aziza Awda urodził się w 1950 roku w arabskiej wiosce Jabalia w północnej części Strefy Gazy. Kształcił się na islamskich uczelniach w Kairze, w Egipcie. Później pracował jako wykładowca islamu na uniwersytecie i jako imam w meczecie.

Obaj w 1979 roku utworzyli grupę pod nazwą: Islamski Dżihad-Frakcja Shaqaqi. Była to więc frakcja egipskiego Islamskiego Dżihadu, który był dużo bardziej radykalny od Bractwa Muzułmańskiego i otwarcie sprzeciwiał się egipskiemu rządowi. W dniu 6 października 1981 roku terroryści z Islamskiego Dżihadu otworzyli ogień z karabinów automatycznych na paradzie wojskowej w Kairze, zabijając egipskiego prezydenta Anwara Sadata. W konsekwencji egipskie siły bezpieczeństwa aresztowały wielu członków tej organizacji. Dr Aziz Shaqaqi i szejk Aziz Awda zostali wydaleni z Egiptu do Strefy Gazy.

Po przybyciu do Gazy, w 1981 roku wraz z pięcioma innymi działaczami utworzyli Islamski Ruch Dżihadu w Palestynie, którego celem było ustanowienie suwerennego, islamskiego państwa palestyńskiego w granicach geograficznych Mandatu Palestyny przed 1948 rokiem. Całkowicie odrzucili proces polityczny, uznając, że cele można osiągnąć tylko za pomocą środków wojskowych. Będąc nominalnie organizacją sunnicką, Islamski Dżihad dołożył wszelkich starań, aby zlikwidować podstawowe różnice między szyitami a sunnitami, podkreślając wspólne elementy całego narodu islamskiego. Szejk Awda został duchowym przywódcą grupy.

Początkowo Islamski Dżihad był nieliczną grupą terrorystyczną, w skład której weszli byli więzniowie z izraelskich więzieni. Przeprowadzali oni zabójstwa, ostrzały i zamachy bombowe. W tamtym czasie grupa nie atakowała cywilów, co jednak nie obejmowało żydowskich osadników. Z powodu licznych wrogich wypowiedzi, Fathi Shaqaqi został w 1983 roku aresztowany na rok czasu. W 1986 roku ponownie go aresztowano i skazano na cztery lata więzienia. Nauczył się wtedy języka hebrajskiego. W 1988 roku wraz z wieloma innymi aresztowanymi palestyńskimi terrorystami został deportowany z Izraela do południowego Libanu.

Shaqaqi wyjechał wówczas do Iranu i w Teheranie spotkał się z ajatollahem Chomeinim, który obiecał mi wsparcie finansowe i militarne dla jego organizacji. Po powrocie do Libanu nawiązał współpracę z Hezbollahem. Dzięki otrzymanym środkom finansowym rozpoczęł organizowanie libańskich struktur Islamskiego Dżihadu. Szkolenie członków odbywało się pod kierownictwem irańskich doradców wojskowych. W 1990 roku Shaqaqi wyjechał do Syrii, gdzie w Damaszku utworzono główną centralę Islamskiego Dżihadu. Mogła ona swobodnie działać pod ochroną syryjskiego rządu. Przedstawicielstwa znajdowały się w Bejrucie (Liban), Teheranie (Iran) i Chartumie (Sudan).

Islamski Dżihad do perfekcji opanował umiejętność przeprowadzania samobójczych zamachów bombowych, które były wymierzone w cywilne cele w Izraelu. Pierwszym takim atakiem był wybuch w autobusie nr 405 w pobliżu Jerozolimy (6 lipca 1989 r.), w wyniku którego zginęło 16 osób, a 27 zostało rannych. Sprawcą był członek Islamskiego Dżihadu ze Strefy Gazy. W 1993 roku we współpracy z Hamasem przeprowadzili jeden samobójczy zamach bombowy.

W grudniu 1993 roku w centrali Islamskiego Dżihadu w Damaszku utworzono Sojusz Sił Palestyńskich odrzucających Porozumienia z Oslo. W skłąd tego nieformalnego sojuszu weszły Islamski Dżihad, Hamas, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny-Dowództwo Generalne, Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny, Fatah al-Intifada, Palestyński Front Wyzwolenia, Palestyński Front Ludowej Walki i Palestyńska Rewolucyjna Partia Komunistyczna. Spośród dziesięciu członków założycieli wszyscy oprócz Hamasu mieli swoje siedziby w Damaszku. Ośmiu członków było wcześniej członkami Organizacji Wyzwolenia Palestyny, za wyjątkiem Hamasu i Islamskiego Dżihadu. Centralną ideą założycieli Sojuszu była walka zbrojna z Izraelem, w praktyce jednak nie zdołano pokonać różnic ideologicznych i nie rozwinięto żadnych działań terrorystycznych. W 1999 roku pod naciskiem syryjskiego rządu zrezygnowano z jakichkolwiek prób koordynowania działań zbrojnych. Tak więc Sojusz był zupełnie nie istotną strukturą, odegrał rolę jedynie w utrzymywaniu kontaktów z Iranem.

W 1994 roku Islamski Dżihad we współpracy z Hamasem przeprowadził trzy samobójcze zamachy bombowe w Izraelu, a w 1995 roku dwa kolejne samobójcze zamachy. Ponieważ równocześnie przeprowadzano inne ataki terrorystyczne, Islamski Dżihad bardzo szybko został uznany przez Izrael za najbardziej ekstremalną organizację. Stosowała ona wyrafinowane metody operacyjne, których celem było zniszczenie państwa Izrael. W odpowiedzi izraelskie siły specjalne rozpoczęły tropienie i zabijanie przywódców Islamskiego Dżihadu.

Islamski Dżihad jest zarządzany przez Radę Kierowniczą, w skład której wchodzi piętnastu członków z sekretarzem generalnym na czele. Dziewięciu członków jest wybieranych poprzez głosowanie (wybory odbywają się podobno co cztery lata), sekretarz generalny mianuje dwóch członków, a pozostałych zatwierdza sama Rada. Reprezentuje ona interesy Islamskiego Dżihadu na Zachodnim Brzegu, w Strefie Gazy, ale także w izraelskich więzieniach i na uchodźctwie.

Zbrojnym skrzydłem organizacji są Brygady al-Quds, których liczebność prawdopodobnie wynosi około 8 tys. ludzi. Brygady posiadają oddziały przydzielone do konkretnych regionów działania. Większość sił znajduje się w Strefie Gazy. W przeciwieństwie do Hamasu, Islamski Dżihad nie ma w Gazie jednego centralnego dowództwa, ale dowódcy Brygad działają samodzielnie, otrzymując rozkazy bezpośrednio z Syrii. Rekrutację członków dokonuje się poprzez nauczanie w meczetach w Strefie Gazy. Przechodzą oni szkolenie wojskowe przygotowujące do działań operacyjnych na polu walki oraz przeprowadzania zamachów terrorystycznych. Takie szkolenie trwa od 36 dni do 6 miesięcy, w zależności od przydatności danego rekruta. W okresie letnim organizowane są obozy dla dzieci od wieku 6 lat. Rocznie uczestniczy w nich do 10 tys. dzieci i młodzieży, które przechodzą szkolenie w posługiwaniu się bronią palną, podkładaniu min lądowych i próbnych porwań izraelskich żołnierzy.

Głównym źródłem finansowania jest Iran. W 2018 roku Iran przekazywał Islamskiemu Dżihadowi około 30 mln dolarów rocznie, a Hamasowi 70 mln dolarów rocznie.

--------------------

Od wielu lat najwyżsi przywódcy Islamskiego Dżihadu czynili wiele wysiłku, aby miejsca ich ukrywania pozostawały nieznane. Zawsze unikali rozgłosu, unikali dziennikarzy i robienia jakichkolwiek zdjęć. Nagle, siedem miesięcy temu, niespodziewanie w Gazie pokazał się Abu al-Ata. Natychmiast zwróciło to uwagę izraelskiego wywiadu, który rozpoczął przygotowania do jego eliminacji. Na pewno na stole operacyjnym znajdują się inni jego współpracownicy, którzy nie mogą nawet na chwilę wyjść z ukrycia - tak bardzo się boją.

Obecnie szefem Islamskiego Dżihadu jest Zijad al-Nakhalah, a jego zastępcą i zarazem dowódcą militarnego skrzydła jest Akram al-Ajouri. To właśnie jego dom w Damaszku (Syria) został wczoraj rano trafiony rakietą, w wyniku czego zginął jego syn i ochroniarz. Nadal nie są jasne losy Ajouriego, jak poważnie jest ranny. Ajouri urodził się w Gazie, skąd wyjechał do Libanu i Syrii, gdzie tworzył międzynarodowe struktury Islamskiego Dżihadu. Awansował na szefa wojskowej rady tej organizacji terrorystyczne. Jego drugą rolą jest dbanie o finanse grupy, dlatego utrzymuje dobre stosunki z Iranem i libańskim Hezbollahem.

Za południową brygadę odpowiada Halil Batini. Jego rodzinny dom znajduje się w dzielnicy Tuffah w południowej części Gazy. Przeszedł on profesjonalne szkolenie wojskowe w Iranie i jest doświadczonym żołnierzem. W drodze powrotnej z Iranu do Gazy, na kilka miesięcy zatrzymały go egipskie służby bezpieczeństwa. Należy zauważyć, że terroryści ze Strefy Gazy podróżują przez Egipt. Po powrocie do Gazy, tłum radośnie witał go i świętował na ulicach. Od najmłodszych lat był on bohaterem Gazy. Jego brat zginął podczas walk z Izraelem w 2006 roku. W 2014 roku bombą lotniczą zniszczono ich rodzinny dom, potem odbudowany. Od dawna ukrywa się i nie odwiedza domu. Jest fanatycznym religijnym dżihadystą, odpowiadającym za szereg ataków terrorystycznych.

Za brygadę Rafah odpowiada Khaled Mansur, który organizuje trasy przemytu tunelami pod granicą z Egiptem. Tędy przebiega szlak przemytu broni z Iranu do Gazy. Jest on głównym orędownikiem współpracy Islamskiego Dżihadu z Hamasem, choć był kilkakrotnie przez nich aresztowany.

Za północną brygadę odpowiadał zabity wczoraj Abu al-Ata i nie wiadomo, kto go zastąpił. Brygada północna zawsze była najważniejsza i miała największy wpływ s Strefie Gazy. Abu al-Ata od 2014 roku był numerem jeden na izraelskim celowniku. Wyszedł z ukrycia, gdy pojechał na czele delegacji Islamskiego Dżihadu do Kairu.

Źródło: Wikipedia, Arutz-7, The Jerusalem Post.