"Biała Księga" była oficjalną deklaracją rządu brytyjskiego dotyczącą Palestyny, którą ogłosił 3 czerwca 1922 roku sekretarz stanu dla kolonii Sir Winston Churchill (1874-1965).

Dokument mówił, że niepokoje społeczności arabskiej i żydowskiej zamieszkującej Palestynę wynikają z przesadnej interpretacji Deklaracji Balfoura z 1917 roku, która opowiadała się za utworzeniem państwa żydowskiego na tych ziemiach.
    Wskazano na błędne zrozumienia faktu utworzenia państwa żydowskiego w całej Palestynie, które w rzeczywistości ma obejmować tylko część Palestyny. Podtrzymano jednak pragnienie utworzenia państwa żydowskiego.

W przyszłym państwie Palestyna wszyscy obywatele powinni być Palestyńczykami, i nie powinni mieć oni żadnego innego prawnego statusu. Społeczność żydowska i arabska powinni korzystać z tych samych praw i obowiązków.

W celu zmniejszenia napięć wprowadzono ograniczenia w napływie nowych żydowskich imigrantów do Palestyny, których liczbę określono na 25 tys. przez cały czas obecności brytyjskiej.

Równocześnie "Biała Księga" zamykała dla żydowskiego osadnictwa tereny położone na wschód od rzeki Jordan, na których powstawało arabskie państwo Transjordania. Jego władcą został członek starego arabskiego rodu Haszemitów z Mekki, Emir Abdullah bin al-Husain (1882-1951).
    W ten sposób ziemia przeznaczona pod osadnictwo żydowskie zmniejszyła się o 24% w stosunku do pierwotnych brytyjskich deklaracji.