Jakub, syn Zebedeusza i Salome, brat Jana, jest czasem zwany Jakubem Większym dla odróżnienia od innego Apostoła Jakuba, syna Alfeusza (o którym czasem jest mowa jako o Jakubie Mniejszym). Z zawodu, zgodnie z rodzinną tradycją, był on rybakiem, być może mieli oni nawet spółkę z rodziną Jonasza, tak, że bliskie związki łączyły obydwu synów z każdej rodziny, zanim stali się naśladowcami Jezusa. Jakub, tak jak pozostali, bez wahania odpowiedział na zaproszenie Pana, aby zostać "rybitwą ludzi" (Mat. 4:18-22; Łuk. 5:10).

Jakub był jednym z uprzywilejowanej trójki, która dzieliła niektóre z bardziej intymnych momentów życia Zbawiciela. Był on obecny przy przemienieniu Pana (Mat. 17:1-9), był świadkiem wzbudzenia córki Jaira (Marek 5:22-43), jak również razem z Piotrem i Janem pozostał z Jezusem w ogrodzie Getsemane podczas godzin poprzedzających Jego zdradę (Mat. 26:36-46).
  Pewną wskazówkę co do gorącego i impulsywnego charakteru Jakuba oraz jego brata Jana daje nam imię nadane im przez Pana, Boanerges, czyli Synowie Gromu. Zapowiadało to śmiałość oraz energiczność podczas wypełniania ich apostolskiej misji. Wydaje się zrozumiałe, iż łączyła ich bardzo miłująca i czuła przyjaźń - być może większa, niż innych Apostołów - z Mistrzem.

Jakub był pierwszym męczennikiem spośród Apostołów. Został ścięty w 44 roku n.e. z rozkazu Heroda Agryppy (Dzieje Ap. 12:2). Tradycja utrzymuje, iż jego kat był tak głęboko poruszony śmiałym wyznaniem wiary Jakuba oraz jego gotowością poniesienia dla niej śmierci, iż on także stał się chrześcijaninem, w wyniku czego został również ścięty.
  Przez swoją wierną służbę w posłannictwie Królestwa całemu narodowi Izraela i przez swą ofiarniczą śmierć dla sprawy Mistrza, on miał udział w niesieniu wszędzie światła ludowi Bożemu. Bez wątpienia przez całą wieczność będzie on zajmował zaszczytne miejsce jako jeden z wiernych Apostołów Baranka (Obj. 21:14).

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 476.