Często wzmiankowany jako umiłowany uczeń (Jan 13:23; 19:26), Jan był synem Zebedeusza, urodził się prawdopodobnie w Betsaidzie Galilejskiej, gdzie razem z bratem Jakubem i towarzyszami Piotrem i Andrzejem, zajmował się rybołówstwem.
  Od dzieciństwa wyćwiczony w Piśmie Świętym, razem z innymi "prawdziwymi Izraelitami" szukał obiecanego Mesjasza i bez wahania porzucił swoje sieci i poszedł za Jezusem, kiedy Mistrz powołał go na w pełni towarzyszącego Jemu ucznia (Mat. 4:21,22). Wydaje się, iż jego rodzina znajdowała się w dość przychylnych okolicznościach i kiedy Jezus powołał braci na uczniów, mogli oni zostawić swojego ojca, by kontynuował swoje zajęcie z najętymi sługami (Marek 1:19,20).

Pomimo tego, że Jan był znacznie młodszy od pozostałych Apostołów, cieszył się takim samym zaufaniem Mistrza jak każdy z nich. Był on jednym z tych, którzy byli świadkami wzbudzenia córki Jaira (Marek 5:22-43) oraz był obecny przy przemienieniu Pana (Mat. 17:1-9). Był jednym z tych, którzy byli najbliższymi towarzyszami Mistrza w chwilach jego samotności i modlitw na osobności, nawet podczas agonii w Getsemane (Mat. 26:36-46).
  Demonstrując swoją miłującą stałość Jan odważnie podążał za Panem w Jego ciężkich doświadczeniach w trakcie procesu, jak również stał przy nim podczas Jego stracenia, co stanowiło pewne zagrożenie i dla niego samego. Opieka nad Marią, matką Jezusa, została powierzona Janowi, co było końcowym dowodem wielkiej miłości oraz zaufania, jakie cechowało ich wzajemny związek (Jan 19:26,27).
  Wydaje się, iż Jan miał dom w Jerozolimie, do którego prawdopodobnie przyjął Marię po ukrzyżowaniu Jezusa. Na to, iż mieszkał on w tym mieście przez dłuższy czas po tych wydarzeniach wskazuje nam List do Galatów 2:1-9, gdzie Apostoł Paweł zapisuje swoje spotkanie z Janem i innymi "filarami" kościoła w Jerozolimie około roku 52. Jego służba zaprowadziła go do wielu z nowo powstałych kościołów w Azji Mniejszej, jednakże dowody historyczne popierają pogląd, iż większa część jego pracy została dokonana w Efezie.

Kiedyś w późniejszych latach on został zesłany na wyspę Patmos na Morzu Egejskim, prawdopodobnie na mocy rozkazów panującego cesarza Domicjana i tam było mu dane "Objawienie Jezusa Chrystusa, ... posłane... słudze swemu Janowi" (Objawienie 1:1). Później Jan powrócił do Efezu, gdzie mówi się o nim, iż dożył wieku 100 lat.

Wrażenie o charakterze Jana, jakie uzyskujemy z Ewangelii, jego Listów oraz z kilku zapisków o jego życiu pozostawionych nam przez jego współczesnych, ukazuje nam mądrego, czułego i głęboko uduchowionego człowieka, nie pozbawionego namiętności i tak pokornego, iż nigdy nie nazywał siebie Apostołem. Jego światło, jako godnego członka "dwunastu" podczas efeskiego okresu Kościoła, przywiodło tłumy do wiary chrześcijańskiej i nadal to czyni nawet w dzisiejszych czasach.

Jan zmarł ze starości w Efezie, około 100 roku n.e.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 476.