Tomasz - jego imię oznacza w hebrajskim "bliźniak", jego grecki odpowiednik Dydymus ma to samo znaczenie.

Nie można zleźć żadnego biblijnego zapisu o powołaniu Tomasza do apostolstwa, jednak jest on wymieniony pośród Dwunastu przez Mateusza (10:3), przez Marka (3:18) i przez Łukasza (6:15). Ewangelie wspominają go kilkakrotnie, między innymi gdy wyraża swoją gotowość pójścia za Jezusem na śmierć (Jan 11:16), podczas Ostatniej Wieczerzy (Jan 14:5) oraz nad Jeziorem Galilejskim (Jan 21:2). Znane powiedzenie "wątpiący Tomasz" (Jan 20:24-29) powstało z jego niechęci uznania faktu zmartwychwstania Jezusa bez namacalnych dowodów. Był on nieobecny podczas wcześniejszych pojawień Jezusa po zmartwychwstaniu i sądził, iż jego bracia zostali zwiedzeni. "Jeźli nie ujrzę w ręku jego znaków gwoździ, a nie włożę ręki mojej w bok jego, nie uwierzę." Osiem dni później, kiedy Tomasz był obecny z innymi w zamkniętym pokoju, Jezus się pojawił, powitał ich i zwracając się do Tomasza rozwiał jego wątpliwości oraz nakazał mu, by "nie był niewiernym, ale wiernym." Niezwykła odpowiedź Tomasza wskazywała na jego zupełne przekonanie: "Panie mój, i Boże mój."

Jego praktycznemu, przyziemnemu umysłowi trudno było zrozumieć znaczenie słów Pana, kiedy mówił o miejscu, jakie Jezus miał dla nich przygotować. "Panie, nie wiemy, dokąd idziesz, jakże możemy znać drogę?" (Jan 14:5). Niemniej jednak okazał on wielką gotowość postępowania zgodnie ze swoimi przekonaniami, jak wtedy, kiedy Jezus zaproponował ponowne udanie się do Judei, gdzie Żydzi niedawno usiłowali Go ukamienować: Tomasz powiedział do współuczniów: "Pójdźmy i my, abyśmy z nim pomarli" (Jan 11:16).

Wybierając osobę, której naturalne skłonności były w kierunku ostrożności, krytycyzmu raczej niż łatwowierności, Pan pozwolił odczuć wielu o podobnym usposobieniu podczas Wieku Ewangelii, iż ich niezdolność do łatwego przejawiania wiary nie będzie stać na przeszkodzie ich nadziejom zostania przyjętym w Umiłowanym.

Nie przetrwały żadne jasne zapisy o działalności Tomasza po ukrzyżowaniu Jezusa i Dniu Pięćdziesiątnicy. Wczesnochrześcijański pisarz Orygenes (około 185-254) mówi, iż Tomasz głosił w Partii, a Hieronim (około 340-420) pisze, iż usługiwał on w Persji. Późniejsze tradycje mówią, iż usługiwał on w Indiach i że "Chrześcijanie od Św. Tomasza z Malabaru" (obecnie przedmieścia Madrasu) utrzymują, iż był on ich założycielem, a kapliczka niedaleko Madras wskazuje miejsce jego męczeńskiej śmierci (został przebity piką i odcięto mu głowę w I wieku).

Obecnie poza wszelkim "wątpieniem" Tomasz jest ze swoim Panem w miejscu dla niego przygotowanym.

Z osobą św. Tomasza związanych jest wiele apokryfów. Najważniejsze to: Historia Abgara, Apokalipsa Tomasza, Dzieje Tomasza i Ewangelia Tomasza.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 476 oraz dostępnych źródeł w Internecie.