Tychoniusz z Północnej Afryki, człowiek świecki mający duże znaczenie w swej własnej społeczności, był również znakomitym teologiem. Podczas kontrowersji, jaka powstała pomiędzy Augustynem i Pelagiuszem na temat grzechu i łaski, ten pierwszy bronił zupełnej deprawacji, a ten drugi - wrodzonej bezgrzeszności człowieka. Pomiędzy rokiem 411 a 421 Tychoniusz przedstawił prawdę, że nikt nie jest zupełnie zdeprawowany i że ludzkość z natury składa się z dwóch zdeprawowanych klas. Te dwie klasy to klasa wiary i klasa niewiary, przy czym ta pierwsza wchodzi w związek z Panem przez współpracę swojej woli i łaski Bożej.

Tychoniusz jako członek Gwiazdy Pergameńskiej rzucił także światło na biblijną prawdę, iż Kościół nie składa się z hierarchii i tych wszystkich, którzy są jej posłuszni - że to nie jest widzialne, zewnętrznie zorganizowane ciało, pod kontrolą hierarchii. On także dowodził, że unia państwa i kościoła, której orędownikiem był szczególnie Augustyn, była błędem. Zamiast tego on nauczał, że Kościół jest niewidzialnym gronem składającym się wyłącznie z poświęconych w Chrystusie Jezusie.

Dziełem, dzięki któremu głównie się o nim pamięta, jest przedłożenie przez niego siedmiu zasad interpretacji Pisma Świętego. Augustyn wysoko go za to oceniał, włączając te nauki do swych własnych pism. Stąd niektóre dzieła Tychoniusza odegrały istotną rolę w średniowiecznej egzegezie.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 477.