Jan Tauler, następca Marsyliusza jako członek gwiezdny sardyjskiego okresu Kościoła, urodził się w Strasburgu we Francji około 1300 roku. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu dominikanów, później studiował w Kolonii, a być może i w Paryżu. Następnie powrócił do swojego rodzinnego miasta w czasie kiedy znajdowało się ono pod papieskim interdyktem Jana XXII, nałożonym podczas walki o władzę pomiędzy papieżem i bawarskim cesarzem, Ludwikiem.
    Dominikanie sprzeciwiali się ograniczeniom interdyktu i nadal udzielali sakramentów. Pisma i kazania Taulera będące w opozycji do rozumowania papieża na temat interdyktu doprowadziły do usunięcia dominikanów z miasta na trzy lata. Tauler spędził jakiś czas w Bazylei, w Szwajcarii, gdzie stał się popularnym kaznodzieją wśród kleru i laikatu, a także w Kolonii, jednakże głównym miejscem jego pracy był Strasburg. Swoją reputację kaznodziei zawdzięczał w pewnym sensie ewangelicznemu duchowi, który sprawiał, iż jego poglądy były pokrewne poglądom Reformatorów. W istocie, połączone wysiłki Taulera, Marsyliusza, Wilkifa, Husa i innych zmusiły papiestwo do tymczasowego porzucenia roszczeń do supremacji nad świeckimi władzami Europy, czego skutkiem był pewien rodzaj zawieszenia broni.

Kazania Taulera były prostymi stwierdzeniami prawdy biblijnej, cechowała je łatwość zrozumienia. Jego moc opierała się na zaznajomieniu z Pismem Świętym, zrozumieniem ludzkiego serca i jego własnej oczywistej szczerości. Był on praktycznym i pracowitym sługą Kościoła, potrafiącym dotrzeć do prostego człowieka i obdarzyć swoich słuchaczy światłem Słowa Bożego. Prawdopodobnie jego kazania są szerzej czytane w Kościele Protestanckim niż kazania jakiegokolwiek innego średniowiecznego kaznodziei. Uzyskał on honorowy tytuł doctor illuminatus, chociaż nie przetrwały żadne dowody mówiące, iż tytuł Doktora został mu formalnie nadany.

W 1361 roku Tauler zmarł w pokoju gościnnym żeńskiego klasztoru w Strasburgu, w którym jego siostra była zakonnicą. Jego wierny bieg jako nosiciela światła z pewnością zdobył mu zaszczytne miejsce jako członkowi Gwiazdy sardyjskiego okresu Kościoła Wieku Ewangelii.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.