Arnold z Brescii nastąpił po Piotrze Abelardzie jako członek gwiezdny w roku 1142, będąc od wielu lat jednym ze zwolenników Abelarda. Prowadził niszczycielski bój z zeświecczeniem hierarchii, kleru i kościoła, walczył o zreformowanie kościoła i państwa według demokratycznych zasad, jak i przeciwko ówczesnemu papieskiemu absolutyzmowi.

Nie ma żadnych zapisków o narodzinach i młodym wieku Arnolda. Jako mnich w Brescii, Lombardia, prawdopodobnie znajdował się pod wpływem skrywanego Arianizmu Lombardów, którzy w owym czasie osiągnęli już, przynajmniej zewnętrznie, zgodność z panującą rzymską teologią. Jako uczeń Abelarda, nazywany giermkiem tego Goliata, atakował moralność kleru i doczesną władzę Kościoła, będąc zwolennikiem zupełnego oddzielenia kościoła od Państwa oraz odłączenia urzędu duchownego od wszelkich powikłań w sprawach świeckich. Kazania Arnolda zdobyły wielki aplauz w Lombardii i doprowadziły do zawziętych sporów pomiędzy ludem i biskupem Brescii. Arnold oskarżony na soborze laterańskim w 1139 roku o podżeganie ludzi świeckich przeciwko klerowi został usunięty z urzędu jako odszczepieniec, rozkazano mu, by milczał i wygnano z Włoch.
    Schroniwszy się we Francji, rozpoczął serię publicznych wykładów w Paryżu ujawniających światowość i niemoralność kleru, za podpuszczeniem Bernarda z Clairvaux został ponownie wypędzony. Uciekł do Zurychu, lecz Bernard zadenuncjował go do biskupa Konstancji i znowu został wypędzony na kilka lat. Powrócił do Rzymu i został przywódcą ruchu politycznego dążącego do ustanowienia całkowicie świeckiego rządu opartego na zasadach republikańskich. Karcił papieży i kardynałów nazywając ich uczonymi w Piśmie i faryzeuszami, a ich kościół domem kupieckim i jaskinią zbójców. Był chroniony przez rzymski senat oraz ubóstwiany przez lud, a jego autorytet otaczał nową republikę aureolą religii.
    Jednakże republikański eksperyment nie powiódł się. Arnold został wypędzony z Rzymu w 1154 roku i wkrótce potem powieszony na rozkaz cesarza Fryderyka I. Jego ciało zostało spalone, a w 1155 prochy wrzucone do Tybru. Arnold z Brescii, nieustraszony bojownik o Prawdę, ktoś, kto żył tak jak głosił, był zaiste nosicielem światła dla Kościoła w okresie ciemności.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.