Chociaż niektórzy historycy uważają go za biskupa Porto leżącego niedaleko Rzymu, fakty z życia Hipolita są nieliczne i niepewne. Euzebiusz wspomina o nim jako o wybitnym pisarzu kościelnym. Z dowodów, jakie pojawiły się w XVI wieku wywnioskowano, iż to Hipolit napisał znakomity traktat na temat wszystkich herezji, pierwotnie przypisywany Orygenesowi. Jest to dzieło o wielkiej wartości i niezwykle interesujące, obalające 32 herezje, z których jedną z najważniejszych był gnostycyzm. Wiadomo, że Hipolit spierał się z Noetusem ze Smyrny na temat doktryny patrypasionizmu (tzn., że to Ojciec cierpiał i umarł i że nie ma wcale Syna). Dyskutował również z Kalikstem, którego uważał za najbardziej niegodziwego prałata, na tematy doktrynalne i etyczne, opisane obrazowo w jego pismach.
    Jako godny uczeń Ireneusza, niewątpliwie cierpiał wiele prześladowań za swą wierną obronę Prawdy. Chociaż opisy jego śmierci są nieco sprzeczne, wydaje się prawdopodobne, iż na początku prześladowań Maksymina około roku 235 Hipolit został zesłany do kopalni na Sardynii. Niektórzy twierdzą, iż umarł on tam, a jego ciało zostało sprowadzone z powrotem do Rzymu przez papieża Fabiana. Inne przekazy mówią, że wrócił z Sardynii i niedługo potem poniósł śmierć męczeńską w Ostii.

Jego dorobek obejmuje: komentarz do księgi proroka Daniela; komentarz do "Pieśni nad Pieśniami"; traktat "Odparcie wszelkich herezji" skierowany do pogan, Żydów i gnostyków; "Kroniki" obejmujące dzieje od stworzenia świata do 234 r. (były one podstawą wielu innych kronik pisanych na Wschodzie i Zachodzie); "Tradycja apostolska" - źródło wiedzy o dawnej liturgii rzymskiej.

Hipolit był spokojnym, wnikliwym i uczonym pisarzem. Dał cenne świadectwo kanoniczności pism Nowego Testamentu i napisał traktat obalający ataki Alogian na kanoniczność księgi Objawienia. Wiele z jego dzieł przetrwało tylko we fragmentach zawierających część komentarzy do Pisma Świętego. Jego dzieło zyskało mu jednak uznanie jako "pierwszego znaczącego kaznodziei, którego kiedykolwiek wydał Kościół Rzymski".

Jako członek Gwiazdy Smyrneńskiego okresu Kościoła zdecydowanie bronił Słowa Bożego, co z pewnością zyskało Hipolitowi uznanie nie tylko jego towarzyszy w wierze, lecz także Boską aprobatę Niebiańskiego Ojca i Pana Jezusa Chrystusa.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 477.