Robert Browne był specjalnym sługą Pana w propagowaniu szafarskiej doktryny ruchu Maluczkiego Stadka, który później stał się Kościołem Kongregacjonalnym. On podkreślał, że każdy zbór ludu Pańskiego, pod kierunkiem Chrystusa jako głowy, jest panią swoich własnych spraw, niezależny od wszelkich innych osób, zborów i organizacji religijnych, lecz przyznaje się do związków z innymi w Chrystusie w celu chrześcijańskiej społeczności i pomocy.

Robert Browne urodził się w pobliżu Rutland w Anglii w około 1550 roku, studiował na uniwersytecie w Cambridge, uzyskał tytuł bakałarza i nauczał przez trzy lata. W 1578 roku przyłączył się do rodziny niezwykle pobożnego purytańskiego duchownego, Richarda Greenhama, który nauczał go teologii i zachęcał do głoszenia Słowa. Dzięki swym sukcesom Browne otrzymał propozycję objęcia jednej z ambon w Cambridge, którą odrzucił, bowiem nie aprobował episkopalnego wyświecenia, a formalizm religijny za jego dni sprawiał mu wiele udręki. Kiedy szukał woli Pana odnośnie tego, gdzie może najlepiej służyć, rozterki umysłowe załamały jego słabe zdrowie.
    Przez kilka miesięcy spotykał się z prawymi wierzącymi w Norfolk i Bóg pobłogosławił go światłem na temat natury prawdziwego kościoła i właściwego prowadzenia jego spraw. Doprowadziło go to do stworzenia takiego Kościoła w Norwich w 1580 roku razem z pokrewnymi duszami, włączając Roberta Harrisona, który został jego specjalnym pomocnikiem.

Naturalnie, teoria Browne'a co do zarządzania kościołem oznaczała odłączenie się od kościoła państwowego. Chociaż Elżbieta, która wówczas zasiadała na tronie, nie wymagała jednolitości wierzeń, nalegała na jednolitość członkostwa i nabożeństwa, narzucając w kościele świeckie kary. Browne odsiadywał kary w nie mniej niż 32 więzieniach i ostatecznie jego malutki kościół wyemigrował w całości do Holandii, gdzie przez pewien czas cieszył się wolnością wiary i praktyk. Tam Browne napisał kilka traktatów o Demokracji Kościelnej pod Chrystusem jako głową. Jednakże trudne czasy, oraz trudności wynikające z wprowadzenia w kościele zebrań wzajemnej krytyki, ostatecznie zniszczyły to zgromadzenie, a Browne zrezygnował z funkcji pastora.
    Powróciwszy do Anglii w 1583 roku z garstką naśladowców Browne zniweczył swój dobry wpływ i skompromitował swój ruch ponownie przyłączając się do Kościoła Episkopalnego. Nie szukał on wyświecenia, ani nie wyparł się swoich zasad, ale pozostawiono go na wolności dzięki wpływom jego wuja Lorda Burghleya. Rozsądne wydaje się założenie, iż lata słabego zdrowia, surowych więzień, kłopotów w kościele w Holandii oraz wybuch nowych prześladowań w Anglii doprowadziły go do stanu, który dzisiaj można by określić załamaniem nerwowym.

W ostatecznej analizie nauki Roberta Browne były nie tylko przedstawieniem prawdy o zarządzaniu kościołem, w opozycji do papieskich błędów na ten temat, lecz także protestem wobec wszelkich klerykalnych form zarządzania kościołem, jakie panowały w Wieku Ewangelii. W 1583 roku wszystkie jego pisma, które udało się odnaleźć zostały zebrane i publicznie spalone przy okazji powieszenia dwóch jego towarzyszy Coppinga i Thackera. Przez prawie sto lat po każdym ożywieniu tego ruchu następowały prześladowania. Robert Browne zmarł w Northampton w 1631 roku.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.