Girolamo Savonarola urodził się w 1452 roku i był przeznaczony do kariery medycznej. W wieku 23 lat wrażenia, jakie wywarło na nim zepsucie społeczeństwa, pobudziło go do powołania religijnego. Kierowała nim gorliwość, by przyłożyć siekierę do korzenia rozpusty i rozwiązłości. Stał się jednym z najwspanialszych głosicieli sprawiedliwości w średniowieczu. Gdy był u szczytu popularności, tłumy czekały godzinami, by słuchać jego kazań. Jego posłannictwo było często skierowane do kleru, który ostro krytykował za jego chciwość i oddanie zewnętrznym ceremoniom zamiast wewnętrznemu życiu duszy. Zawsze opierał się na Biblii w swoich naukach. "Głoszę odrodzenie Kościoła" mówił, "obierając Pismo Święte za mego jedynego przewodnika". Jego specjalnym pomocnikiem w tym dziele był Fra Domenico.

W okresie największej popularności Savonaroli, poczynając od 1494 roku, jego wpływ był niezwykły. W tym okresie nastąpiła inwazja francuskiego króla, Karola VIII, wypędzenie rodu Medyceuszy z Florencji, oraz ustanowienie teokratycznego rządu w mieście. Savonarola uważał się za posłańca Pana, który ma uwolnić Włochy od utrapień, zreformować Kościół i spoglądał ku Chrystusowi jako głowie nowej teokracji. Chociaż nie przyjął żadnego urzędu w nowym państwie, wydawało się jednak, że był duszą ludu.

Nieuniknioną rzeczą była zazdrość ze strony papieża. W ostatnim okresie życia Savonaroli przeciwstawiano go Aleksandrowi VI, który wezwał go do Rzymu w 1495 roku, by odpowiedział na zarzuty. Odmówił udania się tamże z racji słabego zdrowia. Zabroniono mu wygłaszać kazania, tak więc na kilka miesięcy Savonarola usunął się do swojego klasztoru. Zajął stanowisko, że papież może błądzić i od tego czasu wypowiadał się przeciwko różnym formom zepsucia papieskiego miasta, czego nie czynił uprzednio. Jego wpływ we Florencji nie słabł. Mocno zostały ograniczone przejawy popularnej sztuki i kultury, tak, iż w pewnym momencie wydawało się, że całe miasto zwróciło się ku Chrystusowi.
    Jednakże to było niemożliwe, by taki stan mógł nadal trwać. Wrogowie republiki uknuli spisek, by zabić Savonarolę i przywrócić do władzy Medyceuszy. Podli zdrajcy ciskali na niego obelgi, prowadząc do podziału pomiędzy jego zwolennikami. To prześladowanie pobudziło go jedynie do tym większej gorliwości w krytykowaniu różnych form zła w Kościele, a w szczególności w papiestwie. Zagrożone zostało zaufanie, jakim darzono tę najważniejszą siedzibę chrześcijaństwa. 12 maja 1497 roku papież Aleksander VI oświadczył, iż Savonarola "nie przestrzega naszych apostolskich nakazów" i "jest podejrzany o herezję" oraz, że został ekskomunikowany.
    Teraz Savonarola walczył o przegraną sprawę. Groźba nałożenia interdyktu na miasto przywiodła większość do przekonania, iż lepiej będzie uciszyć kaznodzieję niż ściągać na siebie papieski zakaz. Podczas pozostałego mu jeszcze roku życia, Savonarola był poddawany okropnym torturom z rąk tych, którzy byli służalczy w stosunku do papieskiej władzy. Razem ze swoimi wiernymi towarzyszami, Fra Domenico i Fra Silvestro, został powieszony i spalony 23 maja 1498 roku, a jego prochy zostały wrzucone do rzeki Arno.

Obecnie zwiedzający Florencję wszędzie znajdują obecność Savonaroli. Wspomina się go z podziwem i miłością, co jest hołdem dla Prawdy, którą niósł jako płonącą pochodnię, by poprowadzić miasto do Chrystusa.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.