Ostatnim członkiem gwiezdnym okresu filadelfijskiego był William Miller. Ruch, który zapoczątkował miał za swe główne tematy:
      1. Chronologia prorocza;
      2. Wtóre przyjście Chrystusa;
      3. Tysiącletnie panowanie świętych z Chrystusem.

Miller urodził się w Pittsfield, w Massachusetts (USA), w 1782 roku. Niezaspokojone pragnienie wiedzy popychało go w młodości do pilnego uczenia się pomimo ciężkich warunków. Zetknął się z deistami, gdy miał dwadzieścia kilka lat i zbadawszy szczegółowo różne pisma filozoficzne stał się zagorzałym sceptykiem. Po krótkim okresie służby wojskowej podczas wojny z 1812 roku, osiedlił się z żoną i rodziną w Low Hampton, w stanie Nowy York. Jednakże prowadzenie życia spokojnego farmera nie było jego przeznaczeniem.

Dobre i uczciwe serce Millera skłaniało go do zadawania pytań odnośnie sensu życia i przyczyn istnienia śmierci. Po wielkiej walce wewnętrznej i wielu dociekaniach Miller dostrzegł Jezusa jako swego Zbawiciela i Biblię jako doskonałą regułę obowiązków. Począwszy od około 1816 roku skupił się nad uzyskaniem zrozumienia Słowa Bożego, porównując wersety Pisma Świętego oraz proroctwa z historią. Przed rokiem 1818 doszedł do wniosku, iż za 25 lat - w 1843 roku - wszystkie sprawy na ziemi zostaną zakończone, a święci wejdą do chwały. Przejawiając ostrożność, by inni nie przyjęli jego zrozumienia bez odpowiedniego przebadania Pisma Świętego, spędził kolejne pięć lat na potwierdzaniu prawdziwości swych odkryć, a następnie zaczął je otwarcie przedstawiać przyjaciołom, sąsiadom, duchownym oraz innym. Ku jego zdziwieniu tylko nieliczni słuchali z jakimkolwiek zainteresowaniem.
    Miller w pełni rozwinął swój system proroczej chronologii i doktryn do roku 1829, a latem 1831 roku ogarnęło go przekonanie, iż powinien powiedzieć światu o swoich odkryciach. Pan otworzył mu drogę przynosząc mu zaproszenie do przemówienia w pobliskim kościele w Dresden. Chociaż najpierw jego ciało wzdragało się przed spodziewaną ciężką próbą, jego posłannictwo zostało dobrze przyjęte, a jego służba rozszerzała się na coraz większe audytoria, doprowadzając do prawdziwego ożywienia. Jego nacisk na chronologię proroczą przyciągnął wielu do jego ruchu, lecz był także głównym celem jego przeciwników.

Posłannictwo Wtórego Adwentu znalazło drogę do serc słuchaczy, a wielu duchownych z różnych denominacji je głosiło. Joseph Wolf, specjalny pomocnik Williama Millera, rozpowszechnił je po całej Europie i Azji, i zdawało się, że cały świat spodziewa się powrotu naszego Pana. Doszło do wielkiego rozczarowania, kiedy rok 1843 - a następnie październik 1844, następna przepowiedziana data, nadszedł i minął bez żadnego spełnienia się nadziei braci. Pomimo to Miller napominał braci, by nie słabli w wierze. Jego własna wiara została objawiona w liście do Joshuy Hines'a z listopada 1844 roku: "(...) Nie jestem jeszcze powalony lub zniechęcony. Bóg jest ze mną w duchu oraz (...) moja nadzieja na nadejście Chrystusa jest mocna jak nigdy. Jeśli zbłądziłem, to z powodu miłosierdzia, mojej miłości do bliźniego i poczucia obowiązku wobec Boga". ("Oczekiwanie Adwentu: Krótka Historia Adwentystów Dnia Siódmego", autorstwa George'a R. Knight'a, Copyright 1993).

Miller zmarł 20 grudnia 1849 roku i został pochowany na małym cmentarzu w pobliżu swojego starego domu. Na jego nagrobkowym kamieniu wygrawerowano słowa: "czasu naznaczonego koniec będzie". Ruch rozpoczęty przez Millera później rozwinął się w Kościół Adwentystów, który z kolei, podzielił się na kilka sekt.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.