Wodzem Maluczkiego Stadka użytym do rozpoczęcia ruchu, który później rozwinął się w Kościół Baptystów, był dr Baltazar Hubmaier. Urodził się w 1480 roku w pobliżu Augsburga w Niemczech, został duchownym i profesorem w Inglostadt w latach 1512-1516, oraz głównym kaznodzieja w Katedrze w Regensburgu. W 1521 roku został wiodącym duchownym w Waldshut w Austrii, gdzie panowała liberalna atmosfera. W 1523 roku publicznie przeszedł na protestantyzm i zaczął nauczać, iż jedynie prawdziwie nawróceni stanowią prawdziwy Kościół - ci, którzy oddzielili się od grzechu, błędu, siebie i świata, przyjmując jedynie Chrystusa za swego Zbawcę i Głowę.
    Hubmaier odrzucił chrzest niemowląt i głosił chrzest dorosłych jako prawdziwy symbol poświęcenia. W tym aspekcie spotkał się ze sprzeciwem Zwinglego, chociaż podzielali oni wiele innych prawd Reformacji. Waldshut przyjęło doktryny Hubmaiera i zgodziło się go bronić, lecz austriacki rząd nie mógł ścierpieć żadnej "herezji", tak więc w 1524 roku zmuszono Hubmaiera do wyjazdu. Jednakże dzięki temu, iż reformacja przybierała na sile, mógł on wkrótce wrócić jako uznany przywódca religijnej i świeckiej polityki miasta.

Głęboko współczując z powodu niesprawiedliwości, jaką cierpieli niemieccy chłopi, Hubmaier zaangażował się w przygotowanie 12 artykułów zawierających ich krzywdy. Odradzał przemoc, do której przywiódł chłopów fanatyczny Tomasz Muntzer, co przyniosło jakże tragiczne konsekwencje - 100.000 z nich zginęło w Chłopskiej Wojnie w 1525 roku. Wielkanocą 1525 roku Hubmaier przyjął chrzest dorosłych, a jego specjalny pomocnik, George Blaurock uczynił to samo kilka miesięcy wcześniej. Wkrótce setki wierzących uczyniły to samo, a następnie za ich przykładem poszli prawie wszyscy obywatele Waldshut. Doszło do otwartego rozłamu pomiędzy Zwinglim i Hubmaierem, który doprowadził do literackiej kontrowersji pomiędzy nimi w obronie ich poszczególnych poglądów.

Ponieważ Waldshut poparło rewoltę chłopów, rządowi żołnierze okupowali miasto w grudniu 1525 roku, a Hubmaier uciekł do Zurychu, gdzie został aresztowany. Osłabiony chorobą, jak również pod wpływem łamania kołem, odwołał swoje poglądy, lecz później się z tego wycofał.
    W 1526 roku schronił się na Morawach. Tam uzyskał ochronę wiodących arystokratów Nikolsburga i wkrótce nawrócił całą ludność na swoją specjalną naukę. Na pewien czas Morawy stały się schronieniem i centrum działalności srodze uciskanych braci, których prześladowali zarówno katolicy, jak i protestanci. Tamże Hebmaier wkroczył w najaktywniejszy okres pracy literackiej rozwijając swoją doktrynę szafarską z różnych punktów widzenia. Jego jasność i dokładność, jako myśliciela, pisarza i dyskutanta, umożliwiły mu przedstawienie swojego stanowiska w sposób, który następnym Baptystom nie pozostawił prawie nic do dodania.

W 1527 roku Hubmaier wraz ze swoją wierną żoną został pojmany przez władze austriackie. Odmówiwszy odwołania swych poglądów został spalony na stosie w Wiedniu 10 marca 1528 roku, jako męczennik za swoją wiarę. Trzy dni później jego żona została zamordowana przez utopienie w Dunaju, a jej ciało spalono na popiół. George'a Blaurocka spotkał podobny los w 1529 roku.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.