Ulrich Zwingli bardzo zasługuje na miejsce pośród czterech lub pięciu głównych postaci, którym Reformacja winna jest największą wdzięczność. Urodził się w 1484 roku w wiosce Wildhaus w Szwajcarii i pochodził z szanowanego rodu chłopskiego. We wczesnym okresie swojej edukacji Zwingli znalazł się w 1498 roku pod kierownictwem Heinricha Wolfina z Berna, wybitnego humanistycznego uczonego. Następnie udał się on do Bazylei, gdzie w 1506 roku uzyskał tytuł magistra filozofii.
    W pełni sympatyzując z narastającą krytyką różnych form zła w Kościele, Zwingli został proboszczem w Glarus, gdzie jego oratorskie zdolności zdobyły mu znaczącą reputację w całej północnej Szwajcarii. Stąd towarzyszył on szwajcarskim żołnierzom jako kapelan w kilku kampaniach wojennych. Te przeżycia wzmogły w nim patriotyczną determinację wspierania wysiłków zmierzających do zapobieżenia zagranicznym sojuszom, które zabierały jego parafian tak daleko od domu.

Jednakże prawdziwe dzieło reformatorskie Zwingliego miało zacząć się na większym polu działalności w Zurychu, małym siedmiotysięcznym mieście sprawującym w kraju bardzo wybitną rolę z powodu swych wpływów politycznych oraz bogactwa. Zwingli będąc tam pastorem od 1518 roku od razu przyjął stanowisko przywódcy, jak również różnymi sposobami zdobył sobie miłość mieszkańców. Nauki Lutra wywarły na nim duże wrażenie i na mniejszą skalę rozpoczął się ruch, który w swoim charakterze był nawet bardziej podobny do ruchu Maluczkiego Stadka niż ruch Lutra. Zerwał ze starym kościołem dopiero w 1522 roku, kiedy odrzucił Wielki Post jako nakaz ludzki nie mający poparcia w Piśmie Świętym. Karcony przez swojego biskupa i rząd Zwingli bronił swojego stanowiska w wydawanych przez siebie traktatach, jak również zaczął o wiele szerzej krytykować rzymskie nauki i praktyki.

W tym czasie Zwingli otrzymał szczególną szafarską Prawdę o tym, że Wieczerza Pańska przedstawia:
      1. Śmierć Jezusa;
      2. Wiarę osoby przyswajającej usprawiedliwienie z zasługi Jego człowieczeństwa oraz życie złożone na śmierć;
      3. Społeczność poświęconych w cierpieniu.

Głoszenie przez niego tego posłannictwa szybko sprowadziło na jego stronę, jako jego specjalnego towarzysza i pomocnika, Oekolampadiusa oraz innych wiernych kapłanów, doprowadzając do zakrojonego na szeroką skalę ruchu Maluczkiego Stadka posiadającego tę doktrynę jako swoją myśl przewodnią. Tak samo jak Luter, Zwingli wierzył w wyłączny autorytet Pisma Świętego, usprawiedliwienie tylko z wiary i, że poświęceni są królewskim kapłaństwem. Jednakże w sprawie rzeczywistej obecności Pana w Wieczerzy Luter sprzeciwiał się Zwinglemu, utrzymując, iż Pismo Święte nie może mieć żadnej innej interpretacji jak tylko tą, że fizyczne ciało i krew Chrystusa są obecne na ołtarzu. Pogląd Zwinglego, iż główną wartość Wieczerzy Pańskiej jest pamiątka ofiary Chrystusa oraz symbolem członkostwa w Jego ciele, stał się początkiem otwartego sporu pomiędzy obydwoma reformatorami. Nie obyło się bez zawziętości ze strony Lutra powodowanej zwłaszcza tym, iż pogląd Zwinglego zyskał wielu naśladowców.

Ze względów politycznych i doktrynalnych pragnieniem Filipa Heskiego oraz innych książąt było osiągnięcie harmonii. W 1529 roku odłamy podzielonego Protestantyzmu spotkały się na konferencji w Marburgu, by przedyskutować dzielące je różnice. Debata przydała się tylko na to, by zamanifestować wszystkim, iż podziały Protestantyzmu biegną zbyt głęboko, by mogły zostać uleczone przez niechętnych sygnatariuszy nieszczerego zawieszenia broni.

Zwingli miał nadzieję na zjednoczenie wszystkich protestantów w ich walce o uznanie przez cesarza, lecz nawet wewnątrz samej Szwajcarii mocne frakcje pozostały w swych poglądach całkowicie oddane Rzymowi. Groźba wojny domowej wisiała nad narodem od 1529 roku do 1531 roku, Zwinglemu wydawało się, iż szybka, otwarta kampania wojskowa jest jedyną drogą do sukcesu. Zurych był podzielony, a tym samym nieprzygotowany, kiedy 11 października 1531 roku szwajcarscy protestanci zostali pokonani przez katolików w bitwie pod Kappel. Wśród zabitych był sam Zwingli. Towarzyszył on siłom wojskowym jako kapelan i starał się z całej siły zachęcać ich w nierównej walce. Tak zakończyło się życie człowieka, który miał jasność zrozumienia, tylko jeden cel w życiu, który został użyty przez Pana do tego, by przynieść Kościołowi Filadelfii wspaniałą prawdę Reformacji.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.