Apostoł, który został księciem okresu efeskiego Kościoła, był najpierw znany jako Saul. Pochodził z Tarsu i był Żydem czystej krwi, z pokolenia Beniamina, najmłodszego syna Jakuba. O Beniaminie proroctwo mówiło: "jako wilk porywający, rano jeść będzie łup, a wieczór będzie dzielił korzyści" (1 Moj. 49:27). Tertulian (około 145-220), pisarz wczesnego okresu Kościoła, zauważył, iż to proroctwo wypełniło się w Pawle, który w swojej młodości niszczył trzodę Bożą, lecz w latach późniejszych karmił trzodę "dzieląc korzyść".
  Jako Saul faryzeusz (Fil. 3:5), uczony w każdym aspekcie Zakonu Żydowskiego i gorliwy w jego obronie, "niszczył" pierwotny Kościół, wtrącając wielu świętych do więzienia i zgadzając się na ich śmierć z powodu wielkiej wrogości w stosunku do nich (Dzieje Ap. 8:3; 26:9-11).
  Zwrot, który nastąpił w jego życiu po spotkaniu ze zmartwychwstałym Panem Jezusem w drodze do Damaszku, oznaczał obalenie wszystkich jego uprzedzeń odnośnie nowej "herezji", nad której pokonaniem pracował do tej pory.
  Wcześniej Apostoł Paweł nie przejawiał obaw, chociaż z Boskiej opatrzności być może odczuwał niepokój w umyśle, kiedy był świadkiem wiary, szczerości i stałości wierzących pośród ich cierpień. Pan oczywiście znał właściwy czas na powołanie ostatniego Apostoła - tego, który miał zająć miejsce zdrajcy, Judasza Iszkarioty. Paweł relacjonuje pełnomocnictwo, jakie mu dano w Dziejach Apostolskich 26:14-18:
  "usłyszałem głos mówiący do siebie, a mówiący żydowskim językiem: Saulu! Saulu! Przeczże mię prześladujesz? Trudno tobie przeciwko ościeniowi wierzgać.
  A jam rzekł: Ktoś jest Panie? A on rzekł: Jam jest Jezus, którego ty prześladujesz.
  Ale wstań, a stań na nogach twoich; gdyżem ci się dlatego pokazał, abym cię uczynił sługą i świadkiem tak tych rzeczy, któreś widział, jako i innych, w których ci się pokażę.
  Wyrywając cię od tego ludu i od pogan, do których cię teraz posyłam,
  Ku otworzeniu oczu ich, aby się nawrócili z ciemności do światłości, a z mocy szatańskiej do Boga, aby tak wzięli odpuszczenie grzechów i dział między poświęconymi przez wiarę, która jest we mnie."

Tym sposobem Jezus dodał do liczby wybranych przez siebie Apostołów tego, o którym wiedział, iż będzie zdolniejszy, niż wszyscy pozostali w niesieniu światu chwalebnej Ewangelii Królestwa. Płomienna gorliwość, która rozpaliła jego wrogość, płonęła obecnie dla Chrystusa, rzucając takie światło ze Słowa Bożego, które miało obudzić tłumy i rozgrzać je Jego miłością, miłosierdziem i prawdą.
  Od tego czasu trud Pawła ponoszony dla Chrystusa przynosił mu wielkie cierpienia (2 Kor. 11:23-30):
  "... razach nad miarę, w więzieniach obficiej, w śmierciach częstokroć. Od Żydów wziąłem pięćkroć po czterdzieści plag bez jednej. Trzykrociem był bity rózgami; razem był kamienowany; trzykroć się ze mną okręt rozbił, dzień i noc byłem w głębokości morskiej... W pracy i w utrudzeniu, w niedosypianiu często, w głodzie, i w pragnieniu, w postach często, w zimnie, i w nagości... Jeśli się mam chlubić, z krewkości moich chlubić się będę."

W trakcie wszystkich swoich cierpień Paweł oświadczał: "wszakże nie ja, ale łaska Boża, która jest ze mną" (1 Kor. 15:10). Niezwykłe jest to, że znosząc prześladowanie Apostoł radował się, iż został policzony z tymi, którzy uprzednio byli jego ofiarami.
  Naturalne umysłowe uzdolnienia Pawła były najwyższego rzędu. Miał on szerokie poglądy, niezwykłą zdolność rozumowania oraz zdolność wyrażania swoich myśli przekonywającymi i stosownymi słowami. Do tych zalet trzeba dodać wpływ Ducha Świętego, który natchnął jego pisma i w zgodzie z pełnomocnictwem, jakie Paweł otrzymał, nadał im status wyroczni Bożych. Apostoł Piotr, pisząc także pod natchnieniem, mówił o listach Pawła jako o Piśmie Świętym w takim samym znaczeniu jak o pismach Starego Testamentu (2 Piotra 3:15,16). Paweł, kiedy jego ziemski bieg prawie się już zakończył, miał pewność, iż walczył dobry bój i zachował wiarę. "Zatem," - pisze Paweł - "odłożona mi jest korona sprawiedliwości, którą mi odda w on dzień Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali sławne przyjście jego" (2 Tym. 4:7,8).

Apostoł Paweł został ścięty w Rzymie w 66 roku.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 476.